Maria (DHJ)

Een cruciaal en achteraf bezien fataal moment in de carrière van de Franse actrice Maria Schneider was de dag dat de Italiaanse regisseur Bernardo Bertolucci zijn oog op haar liet vallen. Voor zijn film Last Tango in Paris was Bertolucci op zoek naar een geschikte actrice voor de rol van minnares van een Amerikaanse zakenman van middelbare leeftijd, gespeeld door Marlon Brando. Met haar reconstructie van de beruchte verkrachtingsscène met een pakje boter uit die film, prikt de Franse regisseur Jessica Palud genadeloos de mythe door dat in de kunst alle middelen geheiligd zijn.

Last Tango in Paris (1972) paste in een tijdsgewricht waarin de progressieve voorhoede afrekende met bevoogding en knellende preutsheid. Dat de film in Italië tijdelijk in de ban werd gedaan, terwijl Bertolucci, Brando en Schneider een voorwaardelijke gevangenisstraf kregen opgelegd, droeg alleen maar bij aan de publiciteit. En wie heeft er te midden van al die opwinding dan nog oog voor een jonge actrice die zich beklaagt over die ene spraakmakende scène, die niet in het script stond en waarover zij niet van tevoren was ingelicht?

Toen Schneider naar buiten trad met het verhaal hoe ze door regisseur en tegenspeler op slinkse wijze in een weliswaar gesimuleerde maar vernederende situatie was gemanoeuvreerd, nam niemand haar serieus. Gedesillusioneerd doofde ze haar frustratie en pijn in wilde feesten en een drugsverslaving. Schneider stierf in 2011 aan borstkanker; ver voor MeToo. Het door haar nicht Vanessa geschreven boek Tu t'appelais Maria Schneider en de daarop gebaseerde film van Palud geven haar postuum haar waardigheid terug.

Scenario: Jessica Palud, Laurette Polmanss, gebaseerd op het boek Tu t'appelais Maria Schneider van Vanessa Schneider